Vreugde over ingrijpen van Minister Schulz bij IJsselbrug-soap

De PvdA-fractie Westervoort heeft met grote vreugde kennis genomen van het ingrijpen van Minister Schulz bij de mislukte reconstructie van de IJsselbrug. De minister heeft meegedeeld dat de barriers verlaagd worden en er een verkeerslichtsysteem wordt geïnstalleerd. Alle kosten die daarbij zijn gemoeid neemt zij ook voor rekening. Daarmee komt ze, na een periode van meer dan een half jaar intensief vergaderen en lobbyen, tegemoet aan de eisen van agrariërs en van het college en de gehele raad van Westervoort. Ze passeert daarbij Rijkswaterstaat die zich steeds op het standpunt stelde dat er niets veranderd kon worden.

Extra: Een satirische reconstructie van de laatste drie dagen van de IJsselbrug-soap door Rinus van Schie

Het was een lange dag geweest, de kabinetsvergadering was gelukkig vlot verlopen en onder weg naar de uitgang vroeg Maxim aan Melanie, zonder enige aanleiding,:”En ga je nog iets leuks doen dit weekend?” Melanie keek langs hem heen en antwoordde: “Ik ga zondag een vorkjuh prikkuh bij Paulien Krikkuh”. “Dat rijmt, spannend!” riep Maxim zo hard dat zelfs Ferry Mingelen verbaasd opkeek. “Ja”, zei Melanie, “en na afloop ga ik maandagochtend langs de boerengemeenschap Westervoort om ze te vertellen dat ze weer een normale brug krijgen waar je veilig overheen kunt en agrariërs elkaar ook kunnen passeren. Dat wordt nog een heel gedoe want Oom Charley adviseerde me de perscontacten maar via Arnhem te laten lopen, want als je het via Westervoort regelt staat voor je het weet de halve bevolking van Westervoort op de brug om het goede nieuws te vernemen. Prettig weekend!”

Melanie gaf haar loodgietertas aan de chauffeur, stapte in en belde meteen naar Arnhem: “Paulien, denk je eraan dat de raadsleden vooral niet uitgenodigd moeten worden. Geef ze maar het persbericht, dat lijkt me voldoende. Als ze bij de happening zijn, krijg je meteen dat obligate gezeur over de onkunde van RWS en dat ze altijd al hadden geroepen dat de barriers lager moesten. Laten we het er maar ophouden dat er plooien gladgestreken en stappen gezet moesten worden of zoiets. Ik verheug me op je aspergeschotel. Tot morgen”.

’t Was nog vroeg toen de Blackberries van Jos en Ciska tijdens hun gezamenlijke loopuurtje eendrachtig begon te rinkelen. “Jeffrey Wammes” zei Jos spontaan. “Joke Couperus, de stille kracht van Rijkswaterstaat” antwoordde Ciska gevat. Toen ze op het schermpje keken, lazen ze: “Eet zondag aspergeschotel bij Paulien. Kom maandag langs op terugweg naar Den Haag  om oplossing voor de Brug af te geven. Denk aan onze afspraak van enkele maanden geleden: mondje dicht.”

“Vind je het niet raar dat Paulien samen met de minister de regie gaat voeren over onze Westervoortse brug?, vroeg Ciska getergd. Jos keek diepzinnig naar een stip op de horizon, “Ik voel me best wel gepasseerd maar ergens begrijp ik het echt wel, ze willen er een VVD-feestje van maken”. “Denk je dat echt? En die motie van de raad dan en die snoeiharde brief, waar jij je nog tegen verzette, zouden die geen invloed hebben gehad? En al die publiciteit op de televisie was dat dan allemaal voor niets? Ik vind dat de raad best aanwezig mag zijn”. Jos zuchtte eens diep. “Ciska”, zei hij, “Luister naar mij: als je straks nog eens wat anders wil, dan moet je doen wat je gezegd wordt”. Na drie strekoefeningen rende Jos weg, Ciska verbijsterd achterlatend. “Maar laten we dan de fractievoorzitters wel waarschuwen anders gaat die wijsneus van de Gelderlander ze nog bellen voor commentaar”, riep ze hem na. Jos was al een eind op weg naar de stip op de horizon. Ze hoorde hem nog vaag “Toedeledokie” roepen.

Het was een stralende dag, die maandag de 26e maart. Aan de voet van de IJsselbrug had zich een bont gezelschap van hoogwaardigheidsbekleders, ambtenaren en journalisten verzameld. De minister vertelde dat ze was ingegaan op de suggestie van “volks”-deskundigen om de barriers te verlagen en stoplichten te plaatsen en dat zij alle kosten voor haar rekening zou nemen. Na uitwisseling van enige Cruyffiaanse waarheden als: “Soms moet je in het leven een aantal stappen nemen” en “sommige oplossingen kosten gewoon tijd, ook al weet je wat je moet doen” vertrok de minister naar Den Haag en het overige gezelschap naar de zonnige terrassen van Westervoort en Arnhem. Lunchtijd!

Over de blunder van Rijkswaterstaat werd niet meer gesproken want wie achterom kijkt, mist de stip op de horizon.